Łączki Kucharskie to miejscowość wiejska leżąca w powiecie ropczycko – sędziszowskim w województwie podkarpackim na Pogórzu Karpackim w dość ciasnej dolinie rzeki Wielopolki. Jest to teren pagórkowaty, najwyższe wzniesienie to Góra Królówka, która ma wysokość 363,8 metrów nad poziomem morza. Przez miejscowość przebiegają wzdłuż dwie równoległe drogi asfaltowe. Pierwsza – tzw. główna – nosząca numer 986, przebiega od strony wschodniej, zaś druga, po drugiej stronie rzeki. Cała zabudowa wsi skupia się wokół tych dróg.

Historia
W XIV wieku król Kazimierz Wielki założył dwie wsie: od strony wschodniej Łączki Kucharskie, a od zachodniej Łopuchową. Sytuacja ta była spowodowana przez brak lub bardzo małą ilość mostów łączących oba brzegi rzeki. Pierwsza wzmianka o miejscowości, w kronice parafialnej pochodzi z roku 1478. Wieś rozwijała się bardzo powoli. Około roku 1480 została spalona przez Tatarów. Po odbudowie wieś została powtórnie spalona przez wojska Jerzego Rakoczego w 1657 roku. Podział na dwie osobne wsie istniał aż do 1975 roku, kiedy to wieś Łopuchowa została administracyjnie włączona do Łączek Kucharskich.
Przez wieki nazwa miejscowości przybierała różne formy: Lopucka lub Łopucha, Łopuchow, Łopuchowa, Łopuchowo. Nazwa wywodzi się od popularnej na tych terenach rośliny zwanej łopuchem, który tak naprawdę nazywa się lepiężnik różowaty. Ma ogromne liście, sięgające nawet dwóch metrów wysokości. Łopuchawa funkcjonuje dziś tylko jako tradycyjna nazwa przystanków autobusowych. Przez pewien czas istniała również w nazwie szkoły. Starsi ludzie używają jej, gdy chcą powiedzieć, z której części wsi pochodzą. Ale tak naprawdę, dziś Łopuchowa to tylko przysiółek Łączek Kucharskich.
Mało wiadomo na temat powstania i rozwoju wsi w pierwszych wiekach jej istnienia. Najprawdopodobniej życie było tu monotonne, skupione wokół spraw egzystencjalnych z dala od zawirowań historycznych. Pierwsze konkretne zapisy w źródłach historycznych dotyczą rabacji galicyjskiej z 1846 roku, kiedy to doszło we wsi do mordu. Uzbrojeni w siekiery, kosy i widły chłopi uderzyli na dwór, zniszczyli gorzelnię i karczmę. Zamordowali dzierżawcę dworu Adama Ihasa oraz ośmiu innych ludzi, w tym stróża i dwóch służących. Powstanie zostało stłumione przez wojsko wezwane przez ówczesnego dziedzica Jana Ligęzę.
W roku 1848 w Łączkach Kucharskich została zniesiona pańszczyzna. Ruch ludowy żywo rozwijał się do wybuchu II wojny światowej. Od 1940 roku wielu mieszkańców wioski zostało przymusowo zatrudnionych przez okupanta w obozie pracy w Pustkowie k. Dębicy.
Po wojnie wieś całkowicie się odbudowała. Powstały nowe murowane domy mieszkalne oraz zabudowania gospodarskie. Wieś zaczęła się szybko rozwijać. W roku 1951 wybudowano we wsi nowy most na rzece Wielopolce. W roku 1958 wybudowano drogę nr 986, biegnącą z Ropczyc do Wielopola. Od tego czasu wieś została połączona linią autobusową z Ropczycami i Dębicą. Dużym udogodnieniem dla wsi stał się sklep wybudowany częściowo czynem społecznym w 1967 roku. Od 1963 roku wieś została całkowicie zelektryfikowana. W roku 1971 oddano do użytku Dom Strażaka, a w 1973 roku – Dom Nauczyciela. W 1975 roku przeprowadzono zmianę nazewnictwa miejscowości. Wieś Łopuchowa została włączona pod względem administracyjnym do wsi Łączki Kucharskie.
Pierwsze wzmianki o Szkole Podstawowej w Łopuchowej pochodzą z roku 1885. Istniała wtedy jako szkoła filialna pod kierownictwem Teodora Pisiewicza. W okresie międzywojennym siedzibą szkoły był, specjalnie w tym celu wzniesiony, drewniany budynek (zburzony w 1994 roku). Nauka odbywała się wtedy systemem czteroklasowym i trwała 6 lat, gdyż klasy III i IV trwały 2 lata. Absolwenci szkoły powszechnej przeważnie zostawali w domach na roli. Tylko nieliczni, synowie i córki zamożniejszych gospodarzy, kontynuowali naukę w Ropczycach w klasie V, a później w dwustopniowej szkole średniej. Nauka odbywała się w budynku szkolnym, jak również w wynajętych izbach u miejscowych gospodarzy. W czasie okupacji szkoła funkcjonowała z przerwami, wynikającymi z zarządzenia władz niemieckich, a także z powodu stacjonowania w szkole wojsk niemieckich i radzieckich. Od 1941 roku nauka odbywała się, za zgodą właściciela ziemskiego Stanisława Mielczarka, w 2 salach w budynku dworku. W sierpniu 1944 roku, po wkroczeniu wojsk radzieckich, w budynku szkoły zorganizowano szpital. Z powodu dużych mrozów zimy 1944/45 do opału używano sprzętu szkolnego, podłóg, ogrodzeń i dokumentów szkolnych.

Powierzchnia
Powierzchnia sołectwa Łączki Kucharskie wynosi 12,62 km2. Szczegółowa struktura użytkowania przedstawia się następująco:

• grunty zurbanizowane - 87,16 ha;
• lasy – 296,26 ha;
• łąki – 80,34 ha;
• pastwiska – 108,05 ha;
• grunty orne – 671,17 ha;
• sady – 1,97 ha;
• nieużytki – 3,61 ha;
• wody – 13,6 ha.

Ludność
Łączki Kucharskie zamieszkuje 1391 osób (stan na dzień 31.12.2008 r.).

Infrastruktura
Łączki Kucharskie posiadają podstawową sieć infrastrukturalną obejmującą sieci:

• wodociągową,
• gazową,
• telefoniczną,
• elektryczną.

Gospodarka
Łączki Kucharskie to wieś rolnicza, w której przeważają gospodarstwa kilkuhektarowe o dużym rozdrobnieniu. Sadzi się tutaj buraki pastewne, ziemniaki, uprawia pszenicę, pszenżyto, owies, zbiera siano. Tereny nienadające się do uprawy roli są przeznaczone na wypas bydła, a całe dorzecze Wielopolki to łąki. Od strony północnej i zachodniej dominują lasy. Są one w większości liściaste, miejscami mieszane. Dominuje buk, dąb, olcha oraz iglaste świerki. Gleby są na ogół żyzne i przynależą w większości do III-IV klasy bonitacyjnej. Poważnym utrudnieniem w ich rolnym zagospodarowaniu jest urozmaicona rzeźba terenu oraz częste wylewy rzeki Wielopolki. W strukturze agrarnej przeważają niewyspecjalizowane gospodarstwa niskotowarowe z nastawieniem na produkcję głównie pod własne potrzeby. Prócz nich jest kilka gospodarstw rolnych wysokotowarowych specjalizujących się w produkcji zwierzęcej i roślinnej.

W Łączkach Kucharskich działa 66 podmiotów gospodarczych w następujących branżach: produkcja - 6, budownictwo - 19, transport - 11, handel - 19, usługi - 11.

Działalność kulturalno-oświatowa
Do najważniejszych placówek pełniących funkcję kulturalno-oświatową w sołectwie zaliczyć należy:

• Zespół Szkół składający się ze szkoły podstawowej i gimnazjum,
• szkolną bibliotekę z bogatym księgozbiorem,
• remiza Ochotniczej Straży Pożarnej.

Charakterystyczne jest ogromne zaangażowanie mieszkańców w życie społeczno-gospodarcze miejscowości wyrażające się szczególnie aktywną działalnością:

• Koła Gospodyń Wiejskich,
• Ochotniczej Straży Pożarnej,
• Uczniowskiego Klubu Sportowego.

Działalność kulturalna na terenie miejscowości prowadzona jest w zasadniczy sposób przez nauczycieli i uczniów szkoły podstawowej oraz pracowników filii biblioteki publicznej. Swój wkład w propagowanie kultury wnosi ostatnio również działające tam Koło Gospodyń Wiejskich, które organizuje kursy kulinarne, a także prezentuje pokazy artystyczne z okazji różnych uroczystości. 
 

Skład Rady Sołeckiej:
1. Lesław Reguła - Sołtys
2. Barbara Cieśla
3. Edward Marć
4. Lidia Nykiel
5. Elżbieta Pawłowska
6. Jan Raś
7. Małgorzata Zapał
8. Robert Zapał